donderdag 16 augustus 2018

Zelf acceptatie

Als je nu eens iedere rimpel, iedere frons op je voorhoofd, lachrimpels om je mond, pieker-rimpels rond je ogen, ziet als een beeld van je kracht en van alles wat je hebt meegemaakt. Verdriet en vreugde, stress en ontspanning, een lach en een traan. Misschien hoef je dan niet iedere keer als je in de spiegel kijkt, je lijnen weg te poetsen om jonger te lijken? Of met hulpmiddelen de ouderdom onder controle te houden? Want hoe mooi is het dat je die wijsheid kan laten zien. In iedere rimpel, die staat voor alles wat jij hebt meegemaakt, voor jouw levenservaringen. Als je nu eens accepteert dat je ouder en wijzer wordt, wat zou dat je brengen?

En wat gebeurt er als je jezelf accepteert bijvoorbeeld als vrouw. Als je niet probeert de mannenwereld te evenaren maar op je eigen authentieke manier leiding geeft?  “Speak up. Cry if you are moved to do so. Don’t stifle your emotions or your ambitions. Don’t wait for permission or an invitation. Jump into whatever it is you want to do. Embrace your age and all that your experience and perspective give you to teach the rest of us. If men refuse to see you as an equal and you aren’t able to beat them or join them, then just ignore them. Don’t let anyone man or woman, decide if you matter. You know you do. You already hold all the wisdom, strength, and confidence you need to accomplish whatever it is you want to do.”

Ik lees het boek ‘Dear Madame President’ geschreven door Jennifer Palmeiri. Director of Communications tijdens de campagne van Hillary Clinton. Zij kijkt terug en schrijft een brief aan de eerst volgende vrouwelijke kandidaat met ideeën en tips over hoe het volgende keer beter kan. Het is een klein boekje met prachtige inzichten. Maar wat mij vooral raakt is de rode draad van zelfacceptatie. Hoeveel rust zal dat geven. Man of vrouw, oud of jong.

Uitsnede Zonnebloem Elspeth Diederix -symbool van levenslust en van het afscheid van Han

Zoveel woorden van bemoedigen om te accepteren wie je bent met jouw kracht en valkuilen. En dat op deze dag 16 augustus 2018, precies twintig jaar geleden overleed Han, de vader van mijn kinderen. Het heeft mij zoveel verdriet gedaan, veel rimpels gegeven. En nu twintig jaar later zie ik ook wat het mij heeft gegeven.

 

 

« blog